Ruim vijftig mensen bezochten eind juni een bijeenkomst over carbon credits in het Houtlab in Nieuwkuijk. Lezingen en interactieve sessies leverden nog niet hét verdienmodel van het koolstofcertificaat op.

De bijeenkomst was gerealiseerd door Woody Builders (de JaJo-dochter die hoofdgebruiker van het Houtlab is), de provinciale organisatie Brabantse aanpak Cirlculair Bouwen, Built by Nature en de Groene metropoolregio Nijmegen Arnhem.
Het onderwerp was ‘Bouwen met Carbon Credits’ en in de zaal waren een aantal bekende pleitbezorgers van houtbouw, financiële instellingen, ontwikkelaars en bouwers. Er waren een aantal presentaties, waaronder van Sacha Brons van Climate Cleanup, dé pleitbezorger van het koolstofcertificaat voor duurzame woningen

Wie bezit het koolstofcertificaat?

.
Na de presentaties gingen de aanwezigen in kleinere groepen uiteen om onder begeleiding van gespreksleiders over het onderwerp door te praten. Een gebouw als Houtlab, maar bijvoorbeeld ook het Rotterdamse woongebouw SAWA is officieel gecertificeerd voor de hoeveelheid opgeslagen CO2. De firma Derix besloot onlangs om voor alle door haar gerealiseerde gebouwen certificaten met carbon credits af te gaan geven.
Een van de centrale vragen rond de koolstofcertificaten is wie de eigenaar eigenlijk is. Dat blijkt er aan te liggen wie er als eerste een claim legt, op een moment dat het bouwmateriaal in zijn/haar bezit is. Zo zijn de credits van Houtlab van ontwikkelende bouwer JaJo, de credits zijn bij SAWA eigendom van de Vereniging van Eigenaren, want die waren al eigenaar van het gebouw toen de koolstofcertificaten werden afgegeven.

Verhandelbaar, traceerbaar

Ook de vermarkting en de marktwaarde van de carbon credits blijft een lastig vraagstuk. Naarmate de behoefte aan CO2-kredieten stijgt (bij bijvoorbeeld bedrijven die, voorshands vrijwillig) hun CO2-balans op orde willen krijgen, zou de waarde van de koolstofcertificaten moeten toenemen. Dan zouden die gecertificeerde hoeveelheden CO2 wel verhandelbaar moeten zijn, en daar is nog geen goed systeem voor bedacht.
Dit temeer omdat de carbon credits worden afgegeven op bouwmateriaal (met biobased isolatiemateriaal blijkt het ook al mogelijk) dat zich in een gebouw bevindt. Wat er met dat materiaal en dus met de credits gebeurt bij sloop en/of demontage is volstrekt onduidelijk. Een directe link tussen de carbon credits en het materiaal is daarbij in ieder geval noodzakelijk om te voorkomen dat er handel in niet-bestaande koolstofopslag ontstaat.

Goede intenties

De bezoekers van de interessante bijeenkomt in Nieuwkuijk kwamen niet tot een oplossing over hoe de ‘business case’ rond koolstofcertificaten er nu precies uitziet. Brons benadrukte dat de carbon credits vaak in eerste instantie van de bouwer of ontwikkelaar zijn en dat dié ze op zijn balans kan zetten om zo de eigen duurzaamheidsintenties duidelijk te maken.

Lees ook:

Blog Jan Maurits Schouten: De business case van carbon credits

Sacha Brons: ‘Maak CO2-opslag financieel aantrekkelijk’

HoutbouwCast 11 over regels die houtbouw promoten

Kennisdocument: Hoe zit het met CO2-opslag in hout?