OK, de gemiddelde architect hoef je niet op te peppen om van zich te laten horen, toch? Het is eerder omgekeerd: de websites vol met concepten, artist impressions van gefabuleerde ideëen, nét niet gewonnen tenders… je moet het korreltje zout kunnen proeven. Hoe gaaf dan als er iets helemaal écht is gelukt.
Diepe buiging, want ik kan het niet. En ik begrijp er niets van waar jullie steeds maar van bestaan, architecten. Bouwstops, tenders gemist, samenwerkingen opgedoekt, utopisch plan gesneuveld. En ondertussen maar die happy websites met die gave renders en die diepgravende blogs blijven produceren. En die gezinnen met snotneuzen en hypotheken en ergens moet het geld vandaan komen.
Er zal wel ergens een geldboompje staan dat ik over het hoofd zie. In ieder geval: héb je dan een gebouw gerealiseerd dan loop je er bij als, excusez le mot, maar deze is voor jou Hein, ‘een hond met vijf lullen’, ja ook jullie, dames: apentrots en dan volstaat dus alleen een dierenmetafoor of twee.
En dat vergroot zich nog exponentieel als je met dat gebouw ook nog je idealen hebt kunnen verwezenlijken. Het is al gaaf om een keukenuitbouw plus buitenterras te mogen intekenen en door de Welstand loodsen.
Hoe ontzettend veel gaver is het dan om een circulair, losmaakbaar, energieefficiënt, biobased bouwwerk te hebben gerealiseerd dat er ook nog eens F**ing brilliant uitziet als ze het jou vragen! Ja, die krachtterm moet.
Dat is een wolk in de stratosfeer. Een alles en iedereen omvattend licht van liefde. Een zich tot onmetelijke dimnsies oppompende borstkas, dat is… een inzending waard voor de Nationale Houtbouwprijs!
